Een initiatief van vzw MET in het kader van het project '170 jaar paters in Halle'. Met steun van de Provincie Vlaams-Brabant.
De paters minderbroeders conventuelen kregen bij hun aankomst in Halle in 1842 het voormalige klooster en de vroegere kerk van de recollecten toegewezen, die de gebouwen in 1796 hadden verlaten. Op 1 december 1842 droegen ze hun eerste mis op. Tot 1850 was het behelpen met een gebouw in de Volpestraat, in afwachtig van de verbouwing van de bouwvallige kloostergebouwen in de tuin.
Op 25 maart 1843, amper enkele maanden na de aankomst van de minderbroeders conventuelen in Halle, weerklonk er in de paterskerk een Mis van Tobias Haslinger. De uitvoering was in handen van een aantal zangers van het koor Roland de Lattre, dat zelf pas in 1842 was opgericht. De zangers kregen versterking van niet-koorleden en luisterden voortaan de misvieringen op. Vanaf 1872 deden ze dat onder de naam van de Sint-Gregoriuskring. De paters hebben steeds een sterke band behouden met ‘hun’ koor. De gardiaan was meestal erevoorzitter. Onder meer pater Pacificus Van Aubel was erg betrokken bij de vereniging.
Franciscus van Assisi (1181/82-1226) was geen geestelijke, maar wist vrij snel een groep getrouwen rond zich te scharen die leefden volgens het evangelie. In 1209 kreeg hij de pauselijke toestemming om een nieuwe orde te stichten, de ‘mindere broeders’. Naast die ‘eerste orde’ kwam er een ‘tweede orde’, de vrouwelijke tak van de Franciscanen, gesticht door de heilige Clara van Assisi. Later stichtte Franciscus nog een derde orde. Die bestaat nu grotendeels uit leken, momenteel bekend als de Orde van Franciscaanse Seculieren (O.F.S.), voordien als Franciscaanse Leken Orde (F.L.O.). De boodschap van eenvoud en liefde voor medeschepselen, hoe nederig ook, spreekt sinds Franciscus’ eigen dagen veel gelovige katholieken aan. Daarom is Franciscus een populaire heilige gebleven. In Halle kwam er al in 1843 een afdeling van de derde orde met Joanna Cornelia Carels als eerste prefecte of ‘moeder’. In 1889 werd een aparte mannenafdeling opgericht. Gedurende enige tijd was er in de paterskerk ook een afdeling van de ‘Aerts-broederschap van het Serafijnse Koord’, in 1585 door paus Sixtus V opgericht als een soort ‘derde orde voor de kleine man’.
Het eerste orgel voor de paterskerk kwam van Pieter-Hubertus Anneessens uit Ninove. Het werd op 8 december 1845 ingehuldigd en het koor Roland de Lattre had het mee gefinancierd. Rond 1900 werd een nieuw orgel geïnstalleerd. In 1986 kochten de paters een Johannesorgel. In al die jaren zijn er heel wat organisten de revue gepasseerd. Vaak begeleidden zij ook het Sint-Gregoriuskoor.
Karel Edmundus (of Charles Edmond) De Pauw werd geboren in Halle op 20 september 1830 dicht bij het klooster, in de Volpestraat. Zijn vader Denis Joseph was er gevestigd als zaakhandelaar. Op 10 december 1850 werd De Pauw toegelaten in het klooster van zijn geboortestad. Op 21 juni 1858 ging hij over naar de provincie van de minderbroeders conventuelen van Bologna. In 1860 werkte hij in de Amerikaanse missie. Op 15 mei 1868 ging De Pauw over naar de seculiere geestelijkheid en werd hij aangenomen in het bisdom Albany in de staat New York. Op 16 juni 1887 werd hij Huisprelaat van de paus. Hij kwam uiteindelijk terug naar Halle, waar hij op 11 maart 1911 overleed in de Brusselstraat als apostolisch protonotaris, de hoogste erefunctie die de paus kon verlenen aan een zeer verdien¬stelijke priester.
Vanaf het begin waren de Halse paters op pedagogisch vlak actief, met lager onderwijs. In 1852 startte een middelbare school in de pas afgewerkte gebouwen. Vanaf 1855 werd het een internaat, het ‘Pensionat St. Joseph’. Een folder prees het internaat aan als volgt: “Cet Etablissement situé à proximité de la Station du Chemin de fer de Bruxelles à Braine-le-Comte, offre tous les avantages désirables pour les communications. La salubrité de l’air, les belles promenades, une vaste cour attenante à un beau jardin, lieux de récréation pour les Elèves, rendent de séjour, à la fois, sain et agréable.” De instelling was geen lang leven beschoren; het internaat stopte in 1860. De lokalen werden vervolgens enkele jaren gebruikt door de lagere gemeenteschool van Jean-Baptiste Vanden Broeck, tot de opening van de gemeenteschool op het huidige Oudstrijdersplein, gebouwd op gronden van de paters.
Augustinus Jochmans ((Willebringen, 13 januari 1829 – Leuven, 4 april 1903) werd op 10 oktober 1852 toegelaten in het klooster in Halle, waar hij geprofest werd op 24 oktober 1853 en tot 1884 verbleef. Hij was in de wijde omgeving bekend als biechtvader, in die mate dat Waalse penitenten die met de trein kwamen, als antwoord op hun vraag “Coupon pour Père Augustin, s’il vous plaît?” aan het loket een kaartje voor Halle kregen. Pater Jochmans is ook gardiaan geweest van het Halse klooster.
Hyacinthus Intholt (Bergharen, 31 januari 1828 – Leuven, 29 oktober 1897) legde zijn plechtige geloften af in Halle op 8 december 1853 en was er leraar in het pensionaat. Van augustus 1862 tot augustus 1864 was hij gardiaan in Urmond en van 1879 tot 1881 in Brussel. In 1892 werd hij de eerste provinciaal van de Luikse Sint-Hubertusprovincie en in datzelfde jaar ging hij wonen in het door hem opgerichte Sint-Franciscusklooster in Leuven.
Op 13 oktober 1854 werd vanuit Halle een klooster opgericht in het Nederlandse Urmond.
Deze zilveren kelk dateert uit het begin van de 19e eeuw en houdt verband met de stevenisten - katholieken die het concordaat van 1801 niet erkenden en vasthielden aan de kerkorganisatie van voor de Franse Revolutie. Pastoor Jozef Alexander Van Vaerenbergh, een vurige stevenist, kreeg deze kelk in 1815 van de gelovigen van Pamel. Na zijn dood in 1825 nam zijn huishoudster Marie‐Anna‐Amelberga Joly de kelk mee naar Leerbeek, waar ze ging werken voor pastoor Winnepenninckx, de laatste pastoor van de stevenisten, die vooral actief waren in Halle en omgeving. De paters minderbroeders conventuelen hebben de kelk lang geleden - wellicht in de jaren 1850 - gekregen van familieleden van Marie Anna Amelberga Joly.
Antonius van Padua (1195-1231) sloot zich in 1220 aan bij de orde van de minderbroeders. Hij is de patroonheilige van de verloren voorwerpen, vrouwen en kinderen, armen, bakkers, mijnwerkers, het huwelijk, reizigers en verliefden en patroon tegen schipbreuk, de pest en koorts. Tot op vandaag is hij een belangrijke heilige, zeker bij de franciscaanse familie. In vele van hun kerken en kloosters is een kapel aan Sint-Antonius gewijd en bestaat er ook een broederschap rond zijn persoon. De broederschap van Sint-Antonius in de Halse paterskerk zag het licht op 30 juni 1862. In een van de publicaties werd het doel als volgt geformuleerd: “Het doel van de Broederschap van St. Antonius is St. Antonius te vereren, ten einde door zijn tussenkomst bescherming en hulp te bekomen in alle geestelijke en tijdelijke noodwendig-heden”. Een van de activiteiten bestond uit het ronddelen van brood aan de minderbedeelden, het zogenaamde ‘Sint-Antoniusbrood’. Ter voorbereiding van zijn naamdag 13 juni werden de novenen van Sint-Antonius gebeden. Wie dankzij hem gunsten had bekomen, bekostigde een ex-voto in de Paterskerk. In 1912 werd de tekst van de meeste van die ex-voto’s overgebracht op marmeren platen, met letters ontworpen door pater Pacificus Van Aubel.
In juli 1862 stichtten de paters vanuit Halle voor de tweede maal een klooster, dit keer in de Artesiëstraat 17 in Brussel. Met de bouw van klooster en kerk werd begonnen op 13 juni 1869. Anno 2014 wonen er nog steeds paters minderbroeders conventuelen in het klooster. In de kerk staat het beeldje van Onze-Lieve-Vrouw van Vogelenzang.
Op 26 november 1866 overleed de Halse cellist-componist François Servais. De Harmonie Sinte-Cecilia en het Koor Roland de Lattre droegen op 3 december 1866 een herdenkingsmis op voor hun overleden erevoorzitter.
In de nacht van 13 op 14 januari 1868 werden kerk en klooster geteisterd door een zware brand. Het dak, het torentje en de klokketoren gingen in de vlammen op. Tijdens de herstellingen werd een derde beuk toegevoegd aan de kerk, waarin onder meer een Lourdesgrot gebouwd werd.
Stichting klooster 'Sint-Bonaventura' in Leuven (Tiensestraat). Het klooster bleef bewoond tot 2000. Nu is er een school in gevestigd. Tot 1872 waren de kloosters van Halle, Urmond en Brussel afhankelijk van het klooster van Würzburg. Vanaf 1872 vormden zij samen met het klooster in Leuven een onafhankelijk 'commissariaat'.
Tafereel uit het dagelijkse leven van de paters: de paters knippen stof om pijen te maken (anoniem, olie op doek, niet gedateerd)
Tafereel uit het dagelijkse leven van de paters: de paters doen aan tandverzorging (anoniem, olie op doek, niet gedateerd)
Emmanuel Vanvolsem werd geboren in Halle op 10 mei 1853 als zevende kind van Laurent Hubert Vanvolsem en Marie Leroy. Broeder Rufinus werd geprofest op 16 juli 1880. Van 1884 tot 1892 verbleef hij in Halle en nadien in Leuven. In 1895 trok hij naar de missie in Hoboken (New York), waar hij twee jaar later al overleed.
Joseph Uitterhoeve werd geprofest in Halle op 4 oktober 1882 en priester gewijd op 8 december 1886. Hij was gardiaan in Halle van september 1893 tot november 1897, van november 1908 tot augustus 1920 en van september 1926 tot maart 1928. In 1897 werd hij commissaris-generaal. In 1899, 1902 en 1905 werd hij telkens voor drie jaar verkozen tot provinciaal. Van 1915 tot 1926 was Uitterhoeve opnieuw provinciaal. Pater Joseph was de stuwende kracht achter de nieuwbouw van het klooster en de verbouwing van de kerk in 1902-1913.
De kloosters in België en Nederland vormen samen de Sint-Hubertusprovincie
Norbert Cranshoff werd in Oostende geboren op 25 augustus 1870. Hij trad in te Halle, volgde er het noviciaat en legde de geloften af op 28 mei 1894. Na zijn priesterwijding op 20 augustus 1899 in Leuven woonde hij nog enkele jaren in Halle en Brussel. Van 1911 tot 1920 verbleef hij in Istanboel.
Rond de eeuwwisseling was de staat van de gebouwen opnieuw sterk achteruit gegaan. In 1902-1906 werd het klooster daarom volledig herbouwd, naar plannen van architect J. Pauwels.
Broeder Clemens (Moorsele, 8 april 1879 ‐ Dilbeek, 8 maart 1972) kwam in 1903 in het klooster in Halle wonen. Op 7 oktober 1904 werd hij postulant in het klooster in Urmond en hij deed er zijn professie op 8 februari 1908. Hij verbleef ook in Halle van 1912 tot 1918 en van 1954 tot 1967.
Architect Pauwels zorgde ook voor de vernieuwing van de kerk. De grote toren werd versterkt, het kruis en de haan vernieuwd, het dak van de kerk werd tot kruisdak omgebouwd, de zijbeuken kregen een alleenstaand dak. De buitenmuur aan de Volpestraat kreeg een hardstenen gevel, zodat die één geheel vormde met de buitengevel van het nieuwe klooster. Hiervoor werden enkele huisjes afgebroken die tegen de kerk aanleunden. De kerk zelf kreeg een nieuwe vloer, communiebank en preekstoel en nieuwe altaren en biechtstoelen. De honderden ex-voto’s werden in de vorm van marmeren platen op de pilaren en de muren aangebracht. Ook het priesterkoor werd aangepakt: het schilderij van Cornelis De Vos kreeg een nieuwe plaats boven de hoofdingang van de kerk en in de plaats kwam een grote dubbele baldakijn. Afbeelding: binnenzicht kerk door Gerard Straus, ca. 1950
In 1908 werd in de kloostertuin een beeld van Maria geplaatst uit dank voor het nieuwe klooster en de vernieuwde kerk. De Onbevlekte Ontvangenis wordt voorgesteld als staande op de maansikkel boven een halve wereldbol, terwijl het kindje Jezus vanaf de arm van zijn moeder de slang onder haar voet doorsteekt met een speer, die in een kruis eindigt. (afbeelding: schaalmodel in plaaster, ca. 1908)
Georges Brasseur (1880-1950) schilderde in 1913 taferelen in het volledige koor met voorstellingen uit het leven van Jezus en enkele heiligen en portretten van twaalf franciscaanse figuren. Afbeelding 1 tot 4: ontwerp door Georges Brasseur voor de beschildering van het priesterkoor Afbeelding 5: binnenzicht kerk, olie op doek door Gerard Straus, ca. 1952
Bernardinus Mets (Dokkum, 27 oktober 1864 – Huissen, 10 september 1915) deed zijn professaat in Halle. Als jonge priester was hij werkzaam in Halle tot 1899. Hij was magister van de novicen, directeur van de Derde Orde, organist en predikant. Hij is de auteur van tientallen artikels en andere publicaties over religie en de geschiedenis van zijn orde, vooral tijdens zijn Halse periode. In 1893 verscheen zijn Geschiedenis van de Orde der Minderbroeders (Gent, Siffer).
In 1919 componeerde Charles De Koster een Missa in honorem Sti Antonii de Padua, die hij opdroeg aan pater Jozef Uitterhoeve. Charles De Koster was vanaf 1909 directeur van de Halse muziekschool en later ook dirigent van het koor Roland de Lattre en de Cercle Servais. Hij had een goede band met de paterskerk, waar hij onder meer van 1907 tot 1919 de vieringen van de Sint-Antonius-broederschap opluisterde. Vóór 1906 was zijn vader Louis De Koster er organist. In 1934 leverde Charles De Koster een Ave Maria voor de zangwedstrijd ter gelegenheid van de inhuldiging van het vaandel van het Sint-Gregoriuskoor.
Provinciaal Kapittel in Halle. Eerste rij: Damiaan Kortmann, Jozef Uitterhoeve, Carolus Hoying, generale overste Olini, generale assistent Brauchle, Dominicus Berx, Gonzalf Nackaerts. Tweede rij: Salvator Janssen, Remigius Pozzi, Valentinus van den Bergh, Cornelius Kramer, Ignatius Lageschaar, Cyrillus Klessens, Pacificus Van Aubel, Victorinus van den Berg, Athanasius Papôt, Rogerius van den Bosch, Chrysostomus Kester, Coenraad van Rijn. Derde rij: Daniel Van Dalen, Jozef Macken, Donatus Bakker, Placidus Hoogeboom, Stanislaus van den Bergh, Servatius Moors, Hugo Notmeyer, Joannes Beugels, Florian Kovar.
Een belangrijk propagandamiddel voor de broederschap vormde het tijdschrift ‘De Sint-Antoniusklok’. Het eerste nummer verscheen in 1928 en er zouden 70 jaargangen volgen, tot 2000. Vanaf november 1934 was de redactie en de administratie gevestigd in Halle. In de jaren 1960 zorgde Fil Severs, de latere directeur van de Halse Kunstacademie, voor de illustraties van het tijdschrift, onder meer voor de afbeeldingen bij het vervolgverhaal ‘Isidoor’ van Aster Berkhof. Ook Gerard Straus, een andere Halse kunstenaar, tekende voor de broederschap.
Pater Pacificus Van Aubel werd als Charles Van Aubel geboren in Maastricht op 1 februari 1867. Hij deed zijn noviciaat in Halle en werd er geprofest op 4 oktober 1890. Hij volgde er ook zijn eerste jaar filosofie. Zijn studies maakte hij af in Leuven. Als jonge priester verbleef hij in Halle van juli 1899 tot mei 1903. Van september 1920 tot augustus 1938 woonde Van Aubel ook in Halle, de laatste negen jaar als gardiaan. Hij overleed in Leuven op 19 januari 1943. Pacificus Van Aubel was een portretkunstenaar. Hij portretteerde talloze koningen, pausen en andere beroemdheden, maar ook dieren en figuren uit de schilderkunst, meestal als stipportret of in een meer doorgedreven vorm, als ‘tekstportret’: het hoofd werd gevormd door het aanbrengen in verschillende schakeringen van een tekst, die meestal verband hield met het leven van de afgebeelde persoon. Van Aubel zou naar schatting 900 werken hebben vervaardigd. Daarvan heeft hij er vele gestuurd naar musea en personaliteiten over de hele wereld.
In 1932 werd het Sint-Gregoriuskoor Koninklijk. De verwevenheid met het koor Roland de Lattre is altijd groot gebleven, tot laatstgenoemd koor in de jaren 1970 ophield en de overige zangers opgingen in het Sint-Gregoriuskoor. In de loop der jaren telde het koor heel wat markante figuren, die ook in andere verenigingen actief waren, zoals Arthur Agneessens (‘Langen Tuur’), Maurice Merckx (‘Den Dries’), Maurice Deneulin, Jean Vanvolsem, Max Maillard, Léon Debrouwer, François Vanbossuyt, Jos Lerinckx, Michel Lerinckx, Georges Deromagnoli, Roger Vanbellingen en vele anderen. Sinds januari 2013 repeteert het Sint-Gregoriuskoor buiten het klooster, in het Onze-Lieve-Vrouwecentrum.
In september 1934 startte het Kloostercollege Maria Onbevlekt in een vleugel van het klooster. Een promotiefolder formuleerde de doelstelling als volgt: “In ons kloostercollege vinden jongens van elken stand het gepaste midden om onder bekwame leiding van priesters-kloosterlingen hun levensideaal te ontwikkelen en hunne roeping te voltooien. Een degelijke en flinke opvoeding op diep-godsdienstigen grondslag leert hun het inzicht in de werkelijkheid van het priesterschap en maakt hen bekwaam om straks vrijwillig het kloosterleven of dat van missionaris te verkiezen.” De paters gaven zelf les in het College. Directeurs waren achtereenvolgens de paters Bernard De Wit, Victorinus van den Berg en Ferdinand Geelen. Het College sloot in december 1941 omwille van de oorlogsomstandigheden en opende opnieuw in 1946. Drie jaar later sloot het definitief de deuren; er werd geopteerd voor één College binnen de Belgisch-Nederlandse Provincie, in Wijnandsrade.
In 1937 kreeg de Belgische Provincie van de minderbroeders de toelating om een missiepost op te richten in Indonesië, toenmalig Nederlands-Indië. Vanuit het Halse klooster trokken Lodewijk van den Bergh, Johannes van Vliet en Dominicus De Ridder naar het missiegebied.
Jaarlijks vierden de paters in juni het Sint-Antoniusfeest. Dat omvatte meestal een kinderzegen, een Sint-Antoniusstoet, een leliewijding en een misviering. De foto's tonen de viering van 1958, met Hallenaar Monseigneur Cuvelier als gast voor de kinderzegen.
Op 25 oktober 1948 vierde de Franciscaanse Lekenorde in de feestzaal van het klooster een aantal jubilarissen van de Derde orde. Sommigen waren al zestig jaar lid.
Norbert Wenmaekers werd in Urmond geboren op 4 oktober 1917. Pater Norbert verbleef in Halle van 1951 tot 1964. Hij hield er zich bezig met de Derde Orde, het Franciscaans jeugdkoor en de Sint-Antoniusbroederschap. Hij vatte het idee op voor de inrichting van een Sint-Antoniuskapel. Norbert Wenmaekers maakte houten sculpturen. Hij stierf in Lanaken op 16 augustus 1996.
De derde orde had flink wat aanhang in Halle en omgeving. Zo telde de vrouwenafdeling in 1938 bijvoorbeeld 160 leden en zijn er in de periode 1843-1951 1043 vrouwen aangesloten geweest. In 1953 werd de nieuwe vlag ingehuldigd, een ontwerp van Jef Colruyt en Fil Vanhoof, twee Halse kunstenaars die zelf ook lid waren. Colruyt schilderde in 1976 ook een Sint-Franciscus, die via kaarten ruim verspreid geraakte. Vanaf 1953 was De Serafijnse Heraut het contact-blad. In 1963 kwam Het Serafijns Herautje in de plaats, met enkel mededelingen voor de derdeordelingen van de Conventuelen.
Splitsing in een Belgische en Nederlandse provincie. Provincialaat België vanaf nu in Brussel gevestigd.
Op de eerste foto van links naar rechts: Bart Wessels, Theofiel Pompe, Florian Kovar, Patrick Cox, Michael Marell, Norbert Wenmaekers, clemens Crombez, Robert Van Rooy, Paul Magry. Op de derde foto krijgen ze het gezelschap van onder meer Willem De Rooy ('Pater Pax'), zittend rechts.
Ter ondersteuning van de missie werden er in België tal van activi-teiten op touw gezet. Het meest in het oog springende initiatief was een reizende missietentoonstelling, soms gecombineerd met de voorstelling van andere missiegebieden. Van 1955 tot 1963 werd die opgesteld in het hele land, tot in Ieper en Beringen-Mijn. De organisatie was in handen van pater Paul Margry uit het Halse klooster. Hij kreeg na enige tijd assistentie van pater Pax. In elke stad waar de expo neerstreek preekten de paters ook in de verschillende kerken over de missie. In 1955, 1959 en 1963 was de tentoonstelling in Halle te bezichtigen. In de regio trok de expo ook naar Vlezenbeek, Sint-Genesius-Rode, Linkebeek, Merchtem, Liedekerke, Gooik en Asse. De afgebeelde albumpagina's geven een mooi beeld van de expo uit de periode 1954-1961, voor en achter de schermen. Zie ook in de tijdsiljn bij 1960 en 1963.
Pater Pax werd op 4 december 1925 in Tilburg geboren als Wilhelmus De Rooij. Na zijn humaniora bij de minderbroeders conventuelen in Wijnandsrade trad hij in bij de orde in Urmond. Hij volgde zijn priesterstudies in Leuven en legde op 9 augustus 1953 zijn plechtige geloften af in het klooster van Wijnandsrade. Eerst woonde hij in Leuven, maar in september 1958 kwam hij naar het klooster in Halle en hij zou er blijven tot 2008. Hij verbleef vervolgens in het RVT Sint-Augustinus in Halle tot zijn overlijden op 26 februari 2010. Bij zijn begrafenis zat de Sint-Martinusbasiliek afgeladen vol. Pater Pax was een duivel-doet-al. Binnen de kloostermuren bekom-merde hij zich om de Indonesië-expo’s, de filmvoorstellingen en de zangertjes (in de jaren 1960), behartigde hij de financiën van het Halse klooster en van het provincialaat en stond hij in voor de admini¬stratie van het tijdschrift De Sint-Antoniusklok – met enkele duizenden leden geen sinecure. ‘Extra muros’ was pater Pax betrokken bij tal van sociaal-culturele verenigingen. Zo was hij proost en bestuurslid van Sporta Halle, ‘burgemeester van de Stieweg’, fondsenwerver voor de Bloedgevers, erevoorzitter van de IFA-Club, ... In de jaren 1990 zette Pax de Rolstoel-Taxi-Actie op touw om geld in te zamelen voor een taxi voor rolstoelgebruikers – de zogenaamde Pax-mobiel. Pater Pax zorgde voor bekijks door op zijn 67e een benjisprong te wagen en op de ijspiste te verschijnen toen hij al goed in de zeventig was.
Halse kloostergemeenschap in de kapel, 1959: Pax de Rooij, Patrick Cox, Bart Wessels, Michael Marel, Norbert Wenmaekers, Clemens Crombez en Paul Margry.
Van 21 tot 23 maart 1959 organiseerden de paters voor het eerst een eigen 'conventuelen-expo' over hun missiegebied in Indonesië. Voordien maakte die expo telkens deel uit van een grotere 'Franciscaanse expo'. Het album geeft een mooi beeld van de expo en van de inbreng van Halse kunstenaars.
In 1959 bracht de Amsterdamse fotograaf Louis Van Beurden het Halse kloosterleven in beeld.
Tot 1962 prijkte het beeld van Sint-Antonius rechts vooraan in de kerk, omringd door kaarsen en bloemen. In datzelfde jaar kreeg de heilige een aparte kapel, naar aanleiding van de honderdste verjaardag van de Halse broederschap. In 1993 telde de broederschap 3.482 leden.
Blikvanger van de tentoonstelling was een grote Indonesische tempel van meer dan vijf meter hoog. Verder was er ook een tafel met Indonesisch zilverwerk te zien, naast houtgesneden kunstbeelden, poppen van het wajangspel, handgedreven koperwerk en schilderijen. Enkele voorwerpen kwamen uit de persoonlijke verzameling van Koning Leopold III. Meestal werd de expo gecombineerd met een verkoopsstand en een tombola, die soms veel geld in het laatje brachten. Bezoekersaantallen van enkele duizenden op een paar dagen waren geen uitzondering. Halse kunstenaars hadden een stevige inbreng bij de totstandkoming van de expo. Zo was de tweede versie van de tempel het werk van de Halse kunstenaar Fil Vanhoof en de versie die vanaf 1960 gebruikt werd, was een ontwerp van Paul Degueldre, decorbouwer voor de VRT en eveneens Hallenaar. Ook Rik Desmedt werkte mee aan het vervaardigen van de decors. Vanhoof maakte ook een groot glasraam met de voorstelling van de missie-activiteiten van de minderbroeders. De eerste tentoonstellingen werden aangekondigd met affiches van Gerard Straus en later werd een ontwerp van Fil Severs gebruikt. Straus ontwierp ook twee foldertjes voor de missiegebieden. Maurice Merckx zorgde voor een fotoreportage van de expo en maakte er ook een film van. Het opstellen van de expo was meestal een viertal dagen werk. De verhuizing gebeurde met een wagen van de Halse transportfirma van de Gebroeders Borremans.
In 1964 onderging de kerk een metamorfose, wellicht onder impuls van het Tweede Vaticaans Concilie, dat voor meer soberheid pleitte: de grote beelden, het baldakijn en de schilderingen verdwenen en de muren werden wit geschilderd. In het priesterkoor kwam een koperen kruisbeeld, een ontwerp van Fil Severs.
Florian Kovar kwam als rondreizend schoenmaker in Brussel terecht, waar hij bij de minderbroeders conventuelen in het klooster trad. Vanaf 1909 was hij missionaris in Denemarken. Broeder Kovar kwam in 1925 naar Halle en verbleef er tot kort voor zijn overlijden als tuinman, koster, portier en kok.
In 1966 opende Pater Pax de ‘Pax-Kelder’, een jeugdclub in de kelders van het klooster. Die telde snel over de 3.000 leden en opende na 1975 nog slechts sporadisch, omdat het succes de pater boven het hoofd gegroeid was.
We'd love to hear from you. Please send questions or feedback to the below email addresses.
Before contacting us, you may wish to visit our FAQs page which has lots of useful info on Tiki-Toki.
We can be contacted by email at: hello@tiki-toki.com.
You can also follow us on twitter at twitter.com/tiki_toki.
If you are having any problems with Tiki-Toki, please contact us as at: help@tiki-toki.com
Close