De 'Pressezentrale bei der Zivilverwaltung des Generalgouvernements' wordt opgericht; de krantencensuur wordt strenger.
In het Regimentsboek van het Reserve - Infanterie - Regiment 213 lezen we: "Bij het begin van het nieuwe jaar meldde zich een griezelige gast aan: de Tyfus! Het regiment had een hele rij gevallen. De mensen van de gezondheidsdienst spanden zich ten zeerste in om die gevaarlijke en besmettelijke ziekte te stoppen. Hoge en top-officieren van de gezondheidsdienst, ook wetenschappers en specialisten kwamen af om informatie in te winnen en om hulp te bieden. De hele troep werd dringend tegen tyfus ingeënt, de zieken werden ten strengste geïsoleerd en er werden ruimere beveilingsmaatregelen getroffen. Zo lukte het om de verder om zich heengrijpende, akelige ziekte in toom te houden. Maar ook anders was het aantal zieken zorgwekkend. Het regiment II/213 had 80 mannen met dikke voeten. Bij 10 man waren er operaties en amputaties nodig, en die werden in het lazaret uitgevoerd."
Vanaf maandag 4 januari 1915 kon de Belgische overheid geen regels meer uitvaardigen. De 'Gouverneur-Generaal', en binnen hun bevoegdheid de provinciegouverneurs, de 'Festungsgouverneure', en de Etappenkommandanten waren als enigen gemachtigd om politieverordeningen uit te vaardigen. De reglementen werden aangekondigd in het 'Verordnungsblatt' of werden door de plaatselijke politieoverheden met name de burgemeesters of de militaire 'Polizeimeisters' aangeplakt. Te Gent kwam er een 'Zentrale der Geheimen Feldpolizei des Armee-Oberkommando IV', onder leiding van inspecteur Dirr. De 'Geheime Feldpolizei' was niets meer dan de Duitse militaire politie die het leger tijdens de veldtocht vergezelde en de ‘veiligheid’ van de slagvelden verzekerde. Verder controleerde ze de toegangswegen en spoorlijnen, en maakte eveneens jacht op spionnen.
Kardinaal Mercier wordt aangehouden door de Duitsers naar aanleiding van zijn herderlijke brief 'Patriotisme et endurance'.
In januari werd er te Torhout opnieuw gepredikt. Men vermoedt dat Duitsers proberen de inhoud van de sermoenen te kennen
Op vrijdag 9 januari 1915 lezen we in het dagboek van Stijn Streuvels: "De oorlog heeft van die onverwachte gevolgen en het blijft altijd waarheid: iemands dood is iemands brood. Sedert lang was de kantnijverheid vervallen en nu komt er opeens een nieuwe opbloei - de Duitsers kopen kantwerk en sturen het naar hun vrouw als geschenk. Men ziet het al dadelijk aan de winkels in Kortrijk waar al de verschillende soorten van dat eigenaardig Vlaams kunstwerk ten toon ligt gespreid. De meisjes hier op de streek, die uit hun dienst ontslagen zijn of anders zonder werk waren, kunnen nu hun brood verdienen op het kantkussen."
In het Regimentsboek van het Reserve - Infanterie - Regiment 213 lezen we: "Op 12 januari deelde de divisiekommandant de aanvoerders van de bataljons officieel mee, wat al doorgesijpeld was, dat de divisie de oude sector weer overnam en er de 44e reservedivisie afloste. Op de avond van de 12e werden de betreffende bevelen uitgevaardigd, die de aftocht uit de huidige onderkomens naar Houthulst bepaalden voor de 13e januari, en voor de 14e de aflossing in de voorste linie."
In de oorlogsdagboeken van schrijfster Virginie Loveling lezen we op woensdag 13 januari 1915 het volgende: "Streng verbod heerst bij het Duitse leger aan de IJzer om water te drinken, uit vrees voor tyfus en cholera. Vervoer van bier in de loopgraven is heel moeilijk. Elk soldaat krijgt daarom een fles wijn daags zegt men, die hij naar goeddunken verorbert."
In het Regimentsboek van het Reserve - Infanterie - Regiment 213 lezen we: "Bij gietende regen, die zo goed bij het uitzicht van Bikschote paste, ging het op 13 januari over Kortemark - Amersvelde-Zarrenlinde vooruit naar Houthulst, waar het regiment zich weer in de vroegere behuizingen ging vestigen."
Jules Depuydt schrijft op 14 januari 1915 in zijn dagboek:"De wagentjes van de furhpark kolonne die nu in Ichteghem ligt - die hier maandag gepasseerd zijn, zijn heden teruggekeerd licht geladen. Met wijn van Gent zegt men. Het grootste gedeelte der soldaten van beide kolonnen hier, hebben moeten hun geweer indienen, zij moeten dienen, zegt men, voor jonge soldaten, die te Thourout zijn."
Jules Depuydt schrijft op 15 januari 1915 in zijn dagboek: "De soldaten uit Thourout bijna al vertrokken - er waren er veel duizende - naar den slag naar Jonckershove en Bixhoote."
In januari vond men op het gewijd kerkhof een klein graf met een opschrift meldende dat een zekere Luther daar zijn dode hond had begraven. Dit zorgde voor verontwaardiging, waardoor de kommandantur de hond deed ontgraven en verontschuldigingen aanbood in de dekenij.
Eduard Bossauw schrijft in zijn dagboek op zondag 17 januari 1915: “O wat treurige dagen hebben wij beleeft. De soldaten altijd rond het vuur en wij van achter altijd reke manden hout halen van ’t schoonste nog niet wel in de kamer gesprongen de stofe doen gloeien en onze kolen gepakt en daarna hout in brokken zagen. ’s Avonds stroo in de kamer en daar geslapen als ze moe gekart gezongen en gedronken waren. ’s avonds laat de moor koken en punch of Rhum met suiker opgeeten en geheele dagen deur uit deur in en snakken dat de muren beefden dan ander stroo om op te slapen als doortrekken ’t is een zwijnsnest. O hoe verlangden wij naar hun vertrek en toch in alles komt een ende dijnsdag avond zegden zij morgen weg. O gelukkig heur – een bende zegt men vie hier naar de Slarin en dan gekuist – veel geschoten dien dag. En het ongelukkig oudjaar is weggegaan en het nieuwe gekomen zonder complimenten – nog doode aflezen in de kerk en geen gazetten. Men weet van niets.”
Firmin Deprez keert terug naar De Panne, omdat de gevechten aan het IJzerfront tijdens de winter stilgevallen waren en verleent zijn medewerking aan de krant ‘Belgische Standaard’, een nationaal weekblad, uitgegeven door een groepje fervente Vlaamsgezinden. Firmin zat er mee rond de redactietafel. In het vijfentwintigste nummer van het weekblad werd hij niet meer vermeld als medewerker. Het was eind februari en Firmin had zich bij het Belgische leger aangemeld als vrijwilliger.
Twee Duitse zeppelins, de L3 en L4, gooien voor het eerst bommen op Engeland, meer bepaald op de kustplaats Great Yarmouth. Twee burgers verloren daarbij het leven. Het Royal Flying Corps trachtte beide zeppelins te onderscheppen, maar slaagde daar niet in. Het doel van deze eerste geslaagde raid was niet Londen maar de vitale haven van Hull te treffen. Dat kwam omdat keizer Wilhelm II, kleinzoon van koningin Victoria, in eerste instantie niets moest hebben van bombardementen op Londen. Pas op 12 februari gaf hij toe aan druk van zijn marine- en legerleiding. Zijn voorwaarde was wel dat monumenten en koninklijke paleizen, waar zijn familieleden woonden, geen doel mochten zijn. De Fransen waren eigenlijk de aanleiding voor deze onverwachte bomaanval op Groot-Brittannië. Franse vliegeniers hadden Duitse steden gebombardeerd en keizer Wilhelm nam wraak en gaf toestemming om ook burgers niet te ontzien bij bombardementen in vijandelijk gebied.
Een verordening van gouverneur von Bissing bepaalt dat vluchtelingen die vóór 1 maart niet terug in België waren, een personenbelasting dienden te betalen van maar liefst tienmaal het normale tarief. De gemeenten zouden die dan mogen innen en de helft voor eigen gebruik kunnen besteden. De gemeenten weigerden consequent om de draconische maatregel toe te passen.
Auto's en moto's moeten aangegeven worden, als aanloop tot in beslagneming of verplichte verkoop tegen vastgestelde prijzen aan de bezetter.
Van 6 juli 1914 tot 22 januari 1915 had Torhout geen burgemeester. Door de afwezigheid van de zieke burgemeester Ernest Bonte, werd op 6 juli 1914 schepen Emiel Pattyn dienstdoende burgemeester. Vanaf 22 juli was schepen Clement Meersseman aan de beurt om de taak van dienstdoende burgemeester te vervullen. Deze functie vervulde hij tot zijn gevangenneming door de Duitsers op zondag 18 oktober 1914. Tyberghein Jean- Louis-Jozeph, iemand van buiten de gemeenteraad en reeds door de Duitsers voorgedragen in december 1914, werd op 22 januari 1915 actief als burgemeester van Torhout. Jean Tyberghein was sinds mei 1910 ontvanger van de registratie en woonde met zijn gezin in de Oostendestraat nummer 32. Tot september 1918 kwam de gemeenteraad bijeen in het huis van Tyberghein, het stadhuis was immers Kommandantur. Op de Torhoutse schepenraad van 22 januari ten huize van Jean Tyberhgein werd voor de gezinnen in nood het volgende beslist: "Gezien dat de stad verstoken blijft van de middelen die nodig zijn voor een eerlijke verdeling van deze dringende uitgaven voor hulp aan gezinnen in nood, omdat de oorlog afstand nam van hun steun, wordt het besluit genomen om aan het Nationaal Hulp- en Voedings Comité, een wekelijkse financiële hulp van 784 franken, zijnde maandelijks 3.360 fr te vragen."
Twee zeppelins zijn op weg naar Parijs en overvliegen eerst Charleroi en vervolgens Maubeuge. Daar maakt een van beide rechtsomkeer omwille van technische problemen. Het andere toestel zet zijn tocht voort en laat 18 bommen vallen op de Franse hoofdstad. Daarbij vallen 26 doden en 32 gewonden in de kwartieren Belleville en Ménilmontant. Enkele dagen later krijgen de doden een staatsbegrafenis. Meteen was het eerste bombardement op Parijs met een zeppelin een feit. Later voeren deze 'vliegende sigaren' nog meer dergelijke opdrachten uit.
De Duitse keizer roept de zeeën rond Groot-Brittannië, Ierland en het Kanaal uit tot oorlogszone. Dit wordt de start van de duikbotenoorlog. De Duitse overheid verbiedt elk transport van koopvaardijschepen in de Britse wateren. De Duitsers willen de Britten op de knieën krijgen door alle invoer van levensnoodzakelijke, industriële en militaire goederen te verbieden. De Duitse onderzeeërs zullen elk koopvaardijschip vernietigen, ook als dat onder de vlag van een neutraal land vaart.Hierbij speelt Brugge een belangrijke rol. Brugge is de enige stad in Europa, bezet door de Duitse Marine. De Brugse haven wordt uitgebouwd tot uitvalbasis voor de Duitse duikbotenoorlog. Brugge is de belangrijkste haven voor de lichtere onderzeeërs. De zwaardere duikboten voeren uit vanuit Duitse havens.
Jules Depuydt schrijft op 5 februari 1915 in zijn dagboek: "Vannacht van 11 tot 12 ure ongehoord geschut of bommen geworpen ( men zegt te Oostende en eene te Wijnendaele op vliegplein, door engelsch ballon)." In de nacht van 4 op 5 februari 1915 zijn normaal geen luchtbombardement activiteiten boven Wijnendale te noteren. We weten wel dat er die nacht hevige Duitse beschietingen waren richting Nieuwpoort, misschien heeft Jules dit gehoord? Het is ook mogelijk dat het één van de vele beschietingen was van Oostende vanop zee, dit was soms bijna dagelijkse kost.
In Brugge begint het Provinciaal Hulp- en Voedingscomité voedingswaren, geleverd door de buitenlandse hulpcomités, te verdelen over de kleinhandel. De Duitse bestuurders nemen allerhande maatregelen om te beletten dat deze voedingswaren, alsook graan en vee, verspreid worden buiten de stedelijke regio. Om de prijzen van de verdeelde voedingsmiddelen binnen de perken te houden, richtte het Provinciaal Comité later zogenaamde Amerikaanse winkels op.
Onder leiding van Wing Commander Charles Rumney Samson bombarderen 34 Britse vliegtuigen Oostende, Blankenberge en Zeebrugge. De piloten richten zich vooral op stations en spoorlijnen die dienstig zijn voor het transport van Duitse manschappen, voedsel en munitie. De aanval wordt omschreven als zeer succesvol: de Britten verloren manschappen noch toestellen.
Tijdens een avondfeest voor Duitse geneesheren, ziekenverplegers, gekwetsten, enz. speelt men een pantomime waarbij een Belgische priester en kloosterzuster schandelijk worden opgevoerd. De Duitse katholieke aalmoezenier Homoet verlaat samen met de katholieke zieken, die daartoe bekwaam zijn, de zaal. Ook veel protestantse verpleegsters en een Joodse geneesheer kunnen hun walg niet bedwingen. Het Torhoutse lazaret in het Sint-Jozefsinstituut verzorgt een wisselend getal van 300 tot 600 gekwetsten.
Von Bissing richtte op 16 februari 1915 eigenhandig een politiek machtsinstrument op, dat rechtstreeks onder zijn gezag viel: de Politische Abteiling (PA). Vele van de activiteiten van de PA waren er op gericht om zoveel mogelijk verdeeldheid onder de Belgen te zaaien.
Op woensdag 17 februari 1915 werd vanuit de Kommandantur te Ichtegem het bevel gegeven om te Wijnendale de kerk, de scholen en de pastorie in beslag te nemen. Alles moest vrij zijn tegen de zaterdagavond. Voor veel inwoners viel het moeilijk te slikken dat ze de zondagsmis opnieuw moesten organiseren in de oude klaslokalen en barakken. De Duitse kommandant wilde aan pastoor Meysman een mooi huis te Ichtegem geven maar deze weigerde, hij wilde bij zijn volk blijven. De pastoor nam zijn intrek bij mevrouw Vandekerkhove, die drie kleine kinderen had en wier man in Duitsland krijgsgevangen was. De zusters mochten in de pastorie blijven wonen.
Belangrijk voor de 'Flamenpolitik was het oprichten van 'Vlaamsgezinde' dagbladen die in werkelijkheid onder een verborgen Duitse leiding stonden. Zo lanceerde 'De Pressezentrale' op 22 februari 1915 te Gent 'De Vlaamsche Post'. Het radicale, Gentse, activistische orgaan was zeer onpopulair bij veel Belgen. De 'Pressezentrale' werd later in de 'Politische Abteilung' geïntegreerd, waardoor het Duitse militaire bestuur een monopolie op de censuur verwierf. De directieven van de Duitse bezetter waren duidelijk: de krijgsprestaties van de Centrale machten positief voorstellen, niets publiceren wat de haat van de Belgen tegen Duitsland kon aanwakkeren en in alle talen zwijgen over de Belgische regering in ballingschap.
Eduard Bossauw schrijft in zijn dagboek op zondag 21 februari 1915: “Nog eens een week voorbij en nog geen verandering met de krieg; veel geschoten dag en nacht Zuidwest en west. Veel passage als maandag 45 voeren stroo na Cortemark, al nat gerind, men zei dat het van al Wijngene en ruislede kwam.”
Firmin Deprez uit Torhout meldt zich als vrijwilliger bij het leger, want ‘België’s vrijheid is Vlaanderens vrijheid’. Hij wordt ingelijfd bij het 5e Instructiecentrum te Octeville nabij Cherbourg. In juni verhuist hij naar het CISLA (Centre d’ Instruction pour Sous-Lieutenants Auxiliaires) te Bayeux en keert twee maand later in Octeville terug.
Op 26 februari 1915 vond bij de Franse plaats Malancourt een gebeurtenis plaats die diepe indruk maakte op de Franse, maar ook trouwens op de Duitse soldaten. Klokslag 12 uur spoten 12 straalpijpen een moordend vuur op de Franse loopgraven over een breedte van 700 meter. In angst en paniek viel men terug op de tweede stelling. De eerste geslaagde vlammenwerperaanval was een feit. De 'Flammenwerfer-Apparate' waren behalve gevaarlijk voor de tegenstander ook gevaarlijk voor de drager. Een treffer met eenvoudige infanteriemunitie in de brandstoftank kon het apparaat doen ontploffen. Bovendien zou de drager vaak zijn beschutte positie moeten verlaten om het doel dicht genoeg te naderen om effectief te zijn. In oktober 1914 werden ze voor het eerst ingezet, maar het resultaat stelde teleur. De wapens werden aan de kant gezet terwijl het Duitse leger broedde op een betere strategie.
Eduard Bossauw schrijft in zijn dagboek op zondag 28 februari 1915: “Heden zijn wij den laasten van kortemaand en helder weder maar nog al dulle wind. Geheel de weeke wel geschoten maar vooral vrijdag west en s ’avonds ten 8 westwaar aanhoudende gebulder zeker met den trein.”
De dienstplicht voor mannen van 18 tot 25 jaar wordt wet. Alle jonge mannen in het vrije gedeelte van België en in Frankrijk en in Engeland die nog niet onder de wapens zijn, worden opgeroepen en opgeleid. De gevluchte jonge mannen in het buitenland ontsnappen dus niet aan hun vaderlandse plicht.
Er onstaat brand in de Mariaschool. De zusters waren al enkele weken vertrokken om plaats te maken voor Duitse soldaten. De school blijft bijna ongedeerd. Van de woning van de zusters staan enkel nog de vier muren recht.
Elke week voert de Duitse bezetter andere beperkingen in. Eduard Bossauw schrijft in zijn dagboek op zondag 7 maart 1915: “Gister veel geschoten en heden nog – de bakkers mogen weer geen wit brood meer bakken tenzij voor zieke en kranke. De boeren mogen de boter niet meer verkoopen dan 3.70 fr en de winkel 3.80 fr – maar de boter ging van 4 à 5 fr enz.”
In het dagboek van Jozef Gesquière uit Veurne lezen we: "Er lopen geruchten rond dat binnenkort de geallieerde legers een groot offensief zullen inzetten. Zeker is dat de hele dag vanuit De Panne trams komen aangereden bomvol met Belgische soldaten, die aan het station uitstappen om verder naar het front te trekken. Is de bevrijding nakend?"
Op donderdag 11 maart 1915 kondigt Groot-Brittannië een totale blokkade van Duitsland af op de Noordzee. Ieder Duits schip dat in de buurt van de blokkade komt, moet zinken. De volgende dag neemt Frankrijk een gelijkaardige maatregel. Veel schepen met smokkelwaar bereiken niet meer de Duitse havens. De honger slaat toe.
Elke zondag werd er te Wijnendale in de keuken van zuster Blanca tussen negen en elf uur een biecht moment gehouden door een Duitse aalmoezenier. Dit werd gevolgd met een Heilige mis voor de soldaten.
In de briefwisseling schetst Robert Vansteenkiste, directeur van de gemeenteschool, de toestand van zijn school tijdens het schooljaar 1914-1915: "Van 15 Oktober tot 22 Februari werd de school ingenomen door duitsche troepen. De 22 Maart 1915 hernamen de leergangen en maken de leerlingen van de aangenomen knechtenschool gebruik van de speelplaats." Roberts collega van de Sint-Aloysiusschool, Jan D' hertoghe beschrijft in zijn briefwisselingsregister de omstandigheden na de inval van de Duitsers:" Den 21 Maart, worden de klassen heropend: ik trek met mijne leerlingen naar de Muziekschole; Mr. Marques in de teekenschole; Mr. Vansteenkiste neemt de leerlingen van Mr. Tanghe, gevlucht bij de aankomst der Duitschers, in zijn klas; Mr. Marcel Dezeure aanveerdt eenen interim te doen en neemt de leerlingen van Mr. Vandehoeke, gevlucht den 31sten Oktober 1914, in de teekenschool; de leerlingen van Mr. Demol, gevlucht den 15den Oktober worden thuis gelaten."
Jules Depuydt schrijft op 22 maart 1915 in zijn dagboek: "De duitsche kanons zouden achteruitgekomen zijn tot op Wercken, de vluchtelingen van Wyndaele moeten naar Wyngene, enz. Wat beduidt dit alles? Zullen wij ook op e ende nog moeten vluchten?"
Jules Depuydt schrijft op 24 maart 1915 in zijn dagboek: "Kolonne 39 is van den achternoene in 2 pondjusten vertrokken, naar Thourout statie, met den trein; naar de Russen zegt men. Van den nacht of morgen moet kolonne 75 ook weg, te wege. Te wege!!"
De Torhoutse en Belgische bevolking werd regelmatig geconfronteerd met opeisingen. Op 24 maart 1915 waren de fietsen aan de beurt: "Verplichte aangifte van fietsen, tot aanloop van in beslagneming en verplichte verkoop tegen vastgestelde prijzen aan de bezetter." Sommige burgers waren zeer vindingrijk. Ze verborgen de fietswielen, stuur en ketting van hun fiets en lieten het fietskader in het hok hangen als zogezegd "waardeloos wrak".
Op zondag 28 maart 1915 overlijdt de 31-jarige Amerikaanse mijningenieur Leon Chester Trasher, samen met 103 opvarenden van het Britse paasagiersschip RMS Fabala. Een torpedo van de Duitse duikboot U-28 brengt een eind voor de Britse kust de Fabala tot zinken. Het schip had 242 passagiers en bemanningsleden aan boord en was onderweg van Liverpool naar Sierra Leone. De verhouding tussen de Verenigde Staten en Duitsland vertroebeld.
De Belgische piloten, luitenant Petit en adjudant Benselin vliegen met hun toestel boven het vliegveld van Handzame. Ze tellen 7 hangars en droppen vervolgens 4 bommen. Later op de dag vliegen luitenant Noirsain en adjudant Orta met hun Belgisch toestel eveneens over Handzame. Ze tellen slechts 6 hangars maar ook een Duits vliegtuig. Zij laten één bom vallen. Hetzefde toestel verkent ook nog het vliegveld van Gistel, maar dat is ondertussen verlaten;
Op Goede Vrijdag komt een groep van ongeveer 30 Belgische krijgsgevangenen moe en afgemat in de stad toe. Er was een Belgische luitenant bij: Bar.. Van Treel uit Brussel. Ze worden een dag ondergebracht in het klooster van de zusters, vooraleer men ze naar Duitsland deporteert. Jules Depuydt schrijft op 3 april 1915 in zijn dagboek: "Men heeft in Thourout gebracht 32 belgische soldaten en 1 officier, krijgsgevangen gepakt aan den Yser".
Een vooraanstaande Duitse scheikundige Fritz Haber demonstreert het gebruik van gifgas in Limburg. De proef lukt: alle dieren in de gifzone sterven. Bij de proef wordt Haber door het gas 'gepakt' en hoestend en naar adem snakkend wordt hij afgevoerd op een brancard.
Na 5 maanden onderbreking komt de gemeenteraad weer bijeen in het huis van Jean Tyberghein, die door de Duitse overheid is benoemd als dienstdoende burgemeester. Agendapunt: Vaststelling der stedelijke begrooting voor 1915
Op bevel van de Duitse bezetter laat burgemeester Tyberghein de duivenhouders weten dat zij hun duiven niet mogen kort houden. De duiventil moeten te allen tijden open blijven zodanig dat de duiven in vrijheid kunnen rondvliegen.
De vluchtelingen uit Woumen en Esen, die in december 1914 hier gekomen waren en die nog niet in een huis in Torhout zijn terechtgekomen en nog opgesloten zaten in de parochiezalen, worden nu ondergebracht in de omliggende gemeenten Ruddervoorde , Zwevezele en Waardamme.
Jules Depuydt schrijft op 15 april 1915 in zijn dagboek: "Uit Thourout zijn al de vluchtelingen weg, zij zijn verdeeld op 9 gemeenten, al de kanten van Wyngene. In thourout alles vol met gekwetste. De Duitsche overheid heeft verteld dat met 2-3 weken de allliés hier gingen zijn, dat het voor hen niet meer goed zit. Het is zoo schoone om te gelooven!"
De lessen in de lagere scholen van stad worden op 19 april 1915 hernomen. De lagere aangenomen jongensschool van de stad was volledig opgeëist en men besluit het halvedagstelsel toe te passen en les te geven in de vier hoeken van de kerk.. Meester Haemers was een der leerkrachten, die de ganse oorlog in dienst van het onderwijs stond. De St.-Pietersschool op de Revinze en de Mariaschool op de Koornbloem werden door de Duitsers als paardenstal gebruikt. De Sint-Jan Berchmansschool op Driekoningen bleef min of meer regelmatig open, doordat de zusters er nooit werden uit verdreven.
We'd love to hear from you. Please send questions or feedback to the below email addresses.
Before contacting us, you may wish to visit our FAQs page which has lots of useful info on Tiki-Toki.
We can be contacted by email at: hello@tiki-toki.com.
You can also follow us on twitter at twitter.com/tiki_toki.
If you are having any problems with Tiki-Toki, please contact us as at: help@tiki-toki.com
Close